Περνώντας από την παλαιά Εθνική οδό Μεσολογγίου –Αιτωλικού ασυναίσθητα το βλέμμα πλανιέται σε ένα ασυνήθιστο για τον επισκέπτη θέαμα , που εύλογα θα αναρωτηθεί για το τι θέλει το χιόνι στη θάλασσα.
Αλυκή " Άσπρη"
Τεράστιοι λόφοι περί τα 15m ύψος και αρκετές δεκάδες μήκος, ολόλευκοι και λαμπεροί καμαρώνουν τους διαβάτες που περνούν. Η καταπληκτική από κάθε άποψη Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, προσφέρει στην πόλη και έναν άλλο θησαυρό: Το αλάτι. Είναι η μεγαλύτερη αλυκή της Ελλάδος η «Άσπρη» 11.500 στρεμμάτων με δυναμικότητα παραγωγής περί τους 120.00 τόνους άλατος ετησίως, δηλαδή το 60% της Πανελλήνιας παραγωγής και ανήκει στην εταιρεία «Eλληνικές Aλυκές A.E».
Αεροφωτογραφία αλυκής "Τουρλίδας"(το πορτοκαλί είναι το ιωδιο που καλύπτει το αλάτι).
Στο Μεσολόγγι υπάρχει και άλλη μια αλυκή αυτή της Τουρλίδας 2.500 στρεμμάτων με δυναμικότητα παραγωγής περί τους 15.00 τόνους άλατος ετησίως και ανήκει στο Δήμο Ι.Π. Μεσολογγίου. Το μικρό βάθος των υδάτων της, σε συνάρτηση με τη μεγάλη περιεκτικότητά της σε φυσικά στοιχεία και η ύπαρξη των κατάλληλων μετεωρολογικών συνθηκών, προσφέρουν απλόχερα την δυνατότητα δημιουργίας παραγωγικότατων Αλυκών.
Πρόκειται για μια φυσική διαδικασία που επιτυγχάνεται από τη διείσδυση της θάλασσας σε χέρσα τμήματα και τον σχηματισμό κλειστών κόλπων με πολύ ρηχά νερά. Σε τέτοιες περιοχές, και όταν η θερμοκρασία αυξάνει τη θερινή περίοδο, η εξάτμιση γίνεται έντονη και η αντικατάσταση του εξατμιζόμενου νερού με βραδείς ρυθμούς, με αποτέλεσμα την κρυστάλλωση του αλατιού. H αλατοπαραγωγή στην περιοχή αρχίζει από τα μέσα του 19ου αι. και έως το 1965 γίνεται με τους παραδοσιακούς τρόπους. Από τη δεκαετία του 1960 αρχίζουν τα βασικά έργα υποδομής και η κατασκευή αναχωμάτων και καναλιών κυκλοφορίας νερού, η δημιουργία λεκανών (τηγάνια) εξάτμισης νερού και κρυστάλλωσης του αλατιού καθώς και εγκαταστάσεις συγκομιδής, πλύσης και συσσώρευσης του αλατιού. Μέχρι την δεκαετία του ΄80 στην αλυκή της Τουρλίδας χρησιμοποιούσαν άλογα για την έλξη των βαγονιών που μετέφεραν το αλάτι. Οι συνθήκες για τα ζώα ήταν πού σκληρές και πολλά πέθαιναν από την κακουχία.
Αλυκή " Άσπρη"
Ένας γείτονας μου ο μπάρμπα -Χρήστος μετείχε στη συγκομιδή με δύο άλογα. Όταν έφευγε περί τα τέλη Αυγούστου τα καμάρωνα (καθότι μου αρέσουν πολύ) καλοθρεμμένα και το τρίχωμα τους να γυαλίζει αλλά όταν επέστρεφε τα λυπόμουν τόσο πολύ που παρ΄ όλη την περιποίηση που τους παρείχε, μάζευα αχλάδια από τα δέντρα μας και τα τάιζα. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το χαρούμενο χλιμίντρισμά τους όταν με έβλεπαν να τα πλησιάζω κρατώντας τα υπέροχα γι΄αυτά έδεσματα.
Αλυκή " Άσπρη"
H διαδικασία παραγωγής αλατιού αρχίζει τον Μάρτιο και ολοκληρώνεται τον Οκτώβριο (ανάλογα τον καιρό). Το θαλασσινό νερό αντλείται από τη λιμνοθάλασσα και τροφοδοτεί τις πρώτες ομάδες λεκανών και από εκεί προχωράει στις επόμενες λεκάνες, όπου η άλμη, το αλάτι δηλαδή, αντλείται από τα κρυσταλλωτήρια. Στις αλυκές το αλάτι συλλέγεται και συγκεντρώνεται ολόλευκο και καθαρό σε μικρούς σωρούς. H αποκομιδή τους έως το αλώνι του αλατιού γίνεται με μηχανοκίνητα πλέον βαγόνια. Αφού ολοκληρωθεί η εργασία της πλύσεως, μεταφέρεται με τη βοήθεια μεταφορικής ταινίας στις υπαίθριες αποθήκες σχηματίζοντας αλατοσωρούς. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό θέαμα, που όπως προείπα, εκπλήσσει τους επισκέπτες της περιοχής.
Η περιοχή των αλυκών θεωρείται ειδικός υδροβιότοπος και προστατεύεται από την συνθήκη Ραμσάρ. Το χειμώνα οι πλημμυρισμένες λεκάνες φιλοξενεί πολλά σπάνια πουλιά (αργυροπελεκάνους, φλαμίγκος, χήνες πάπιες κ.α.)που αναμοχλεύουν την λάσπη και βρίσκουν εύκολα άφθονη τροφή και απαγορεύεται το κυνήγι.
( Οι φωτ/φιες είναι από το διαδίκτυο )
Εγραψες παλι, πολυ ωραιο κι αυτο το θεμα μπραβο
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Βασίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφή