ΑΓΡΑΜΠΕΛΗ ή ΚΛΗΜΑΤΙΔΑ

Υπάρχει άνθρωπος που να μην έσκυψε να την μυρίσει,υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαλίασε  με το άρωμα της ;

Ένα υπέροχο μελισσοκομικό φυτό που τόσα γράφτηκαν για αυτό.

                          Η Αγράμπελη 

Λέγ' η αγράμπελη μυριανθισμένη, 
στον άγριο πλάτανο που τη θωρεί 
και με τον ίσκιο του συχνοδιαβαίνει 
πάντοτ' επάνω της, βράδυ κι αυγή: 

" - Δένδρο περήφανο, μέσ' τον αγέρα 
τα φύλλα, οι κλώνοι σου θρασομανούν' 
βρίσκεις στενόχωρη τώρα τη σφαίρα; 
Τ' άστρα τά σύγνεφα δε σε χωρούν; 

" Τρέχει στη ρίζα σου νεράκι κρύο 
βυζαίνεις άκοπα την καταχνιά, 
κι εμένα ζήλεψες συ το θηρίο, 
γιατί μ' επότιζε λίγη δροσιά; 

" Τι θέλεις πλάτανε, τι μου γυρεύεις; 
Διώξε τον ίσκιο σου κι είμαι μικρή. 
Τ' άνθη μου επάγωσαν, μήν τα παιδεύεις, 
άσ' τον τον ήλιο μου να τα χαρεί..." 

" - Ξανθή μου αγράμπελη, τι με φοβάσαι; 
Θέλεις να σέρνεσαι πάντα ορφανή, 
μονάχη σου έρημη τη νύχτα νάσαι, 
νάχεις κρεβάτι σου λιθάρια, γη; 

" Τ' άνθη ζευγάρωσε με την ανδρειά μου, 
γένου βασίλισσα κι εγώ θρονί, 
στηλώσου επάνω μου..., στην αγκαλιά μου 
κάθε άλλο λούλουδο θα σε φθονεί..." 

Την εξεγέλασε τ' άγριο πλατάνι, 
την επερίπλεξε μέσ' τα κλαριά.... 
Τι κρίμα, πώδωκες, ξανθό βοτάνι, 
για λίγο ψήλωμα την παρθενιά! 

Φτωχή κι ανύπανδρη στην ερημιά σου 
μούτανε τ' άνθη σου κρυφή χαρά' 
Τώρα θ' αρπάζουνε τη μυρωδιά σου 
τα νέφη κι ο άνεμος πούσαι κυρά. 
  

                                                    Αριστοτέλης Βαλαωρίτης